اطلاعات عمومی

ماجرای کشف روغن لورنزو

وقتی «لورنزو اودون» پنج سال داشت، پسری باهوش و دوست داشتنی بود. او در آن سن به سه زبان مسلط بود و سه سال از عمرش را با پدر و مادرش در جزایر کوموروس در شرق آفریقا سپری کرده بود.

اما در دسامبر سال ۱۹۸۳ او به طور ناگهانی در مدرسه شروع به کج خلقی کرد، طوری که معلم او متوجه شد و قضیه را به پدر و مادرش اطلاع داد. در ابتدا چند تشخیص روان پزشکی و بیماری دستگاه عصبی مطرح شد اما در نهایت، پزشکان بیمارستان کودکان واشنگتن بیماری لورنزو را «آدرنو لوکو دیستروفی» تشخیص دادند. پزشکان به آگوستو و مایکلا گفتند که همه مبتلایان به آدرنو لوکو دیستروفی، ظرف دو سال پس از شروع علایم می میرند. هیچ درمانی برای بیماری وجود ندارد و هیچ امیدی نیست. با وجود این، همیشه اشخاصی را می توان یافت که روی انواع نادر و بدون درمان بیماری ها کار کنند. یک ماه پس از تشخیص، والدین لورنزو دریافتند که رژیم غذایی بدون اسیدهای چرب با زنجیره بلند، می تواند سیر بیماری را کند کند.

بیماری لورنزو طی همین یک ماه، بسیار پیشرفت کرد. او دیگر نمی توانست بدون کمک لباس بپوشد یا راه برود. حرکات ظریفش از بین رفته بود و گام هایش لرزان شده بود. والدین لورنزو، موفق شدند برجسته ترین پزشکی را که روی بیماری آدرنو لوکودیستروفی کار می کند، پیدا کنند. او «گاس نیکولیاس» نام داشت. همین پزشک بود که توصیه کرد لورنزو ازمصرف غذاهای حاوی اسیدهای چرب با زنجیره بلند اجتناب کند. وقتی ماه سپتامبر رسید، آگوستو و مایکلا خسته از سپردن کورکورانه گاه و بی گاه فرزندشان به طرح های تحقیقاتی، در صدد برآمدند تا خودشان آستین ها را بالا بزنند و کاری انجام بدهند.

مادر لورنزو، ساعت ها خودش را در کتابخانه ها حبس می کرد و کتاب هایی درباره بیوشیمی و نورولوژی و لوکودیستروفی حاد می خواند، به امید اینکه شناخت بهتری از بیماری پیدا کند و بتواند بهتر تصمیم بگیرد. پس ازیک سال لورنزو نمی توانست غذا را ببلعد و متکی به لوله تغذیه شده بود. او به طور کامل فلج شده بود و نمی توانست ببیند و صحبت کند. در این مدت، والدین او در پی یافتن راهی برای درمان او بودند. ذهن آگوستو آن قدر مشغول این موضوع بود که موفق شد، یک کشف بیوشیمیایی کند. او اسید چربی را پیدا کرد که روند بیماری را کند می کرد. این اسید چرب، اروسیک اسید نام داشت. اما پیدا کردن اروسیک اسید خوراکی به صورت خالص، کار ساده ای نبود. آنها با حدود ۱۰۰ شرکت گوناگون تماس گرفتند و سرانجام اروسیک اسید را از شرکتی در لندن تحویل گرفتند. اما محققان دریافته بودند که اروسیک اسید برای قلب زیان آور است. خاله لورنزو داوطلب شد که اروسیک اسید را به مدت یک ماه به صورت شخصی استفاده کند و خوشبختانه پس از یک ماه هیچ شواهدی از بیماری قلبی در او پیدا نشد.

سرانجام اروسیک اسید به لورنزو داده شد، در مدت کوتاهی، سطح اسید چرب با زنجیره بلند در خون لورنزو به مقدار طبیعی رسید و یک ماه بعد، او توانست غذا را ببلعد. پس از مدتی لورنزو توانست با محیط اطراف با پلک زدن و حرکت انگشتان ارتباط برقرار کند. مقدار زیادی از بینایی او برگشت کرد و توانست سرش را تکان دهد.در این تلاش بی وقفه، پدر و مارد لورنزو فرمولی ترکیبی را به نام پسرشان ابداع کردند. در این فرمول دارویی ترکیبی از مخلوط کردن چهار قسمت اولئیک اسید و یک قسمت اروسیک اسید به دست می آمد که نام آن روغن لورنزو گذاشته شد.